سلام بر داداش مهديار گل. راستش بعد انتخابات كه آتش خشمم شعله ور شده بود توي گوگل سرچ زدم بسيجي و خواستم ببينم بسيجيا در مورد اين اتفاقات چه نظري دارند و وبلاگتو ديدم كه در صدر جدول بود وقتي خوندمش داشتم از شدت خشم ديوونه مي شدم. البته از دليلش بگذريم. بعدش من چند تا سايت ديگر رو پيدا كردم و كامنت گذاشتم البته مودبانه چون متاسفانه يا خوشبختانه فحش بلد نيستم. القصه فهميدم كه تو با اونا فرق داري مهديار تو واقعاً به اين حرفات اعتقاد داري ولي اونا نه. مي دوني مهديار جان همه ما سبزا مثل هم نيستيم و شما هم همتون مثل هم نيستيد. من خيلي بهت احترام مي گذارم گرچه بعضي حرفاتو قيول ندارم. ولي به اون هم عقيده هات نه ، همانطور كه به اون سبزايي كه عصباني مي شن و بد و بيراه مي گن هم علاقه اي ندارم. يك بار مهديار برات گفتم كه بچه مسجدي بودم ولي بسيجي نبودم مي دوني علتش چي بود علتش اين بود كه زمان جنگ كم سن و سال بودم و بسيج اون موقع وظيفه حفظ امنيت رو داشت و شبا بچه هاي بسيج تاصبح تو خيابونا كشيك مي دادند تا مردم بخوابند. يك شب هم يكي از همكلاسيهاي مارو ترور كردند و به همين خاطر پدر و مادرم به من اجازه ندادند كه برم كشيك ضمن اينكه اصلاً اعتقاد نداشتند كه بچه شب بيرون خانه باشه و تو مدرسه هم انجمن اسلامي داشتيم نه بسيج كه من عضو بودم و مسئول كتابخانه. راستش خيلي حرف با هات دارم مهديار جان كه بعداً مي زنم. ولي مهديار به خيلي ها ظلم شده به مادر ندا به مادر سهراب به مارد روح الاميني ، خانواده هاي اونا خانواده هاي بقيه از جمله كيانوش آسا، مي دوني از بچگي هم من طرف مظلوم بودم يادمه هميشه توي تماشاي فوتبال طرفدار تيمي بودم كه يك يا چند گل عقب بود. الان هم طرف دار اون طرفي هستم كه نه شهاب 1 و 2 و 3 داره نه سوخو و نه اف 7 و نه ميگ و نه كلاشينكوف و نه زندان و نه قوه قضا و نه قاضي و نه ..... راستش خيلي باهات حرف دارم كه سر فرصت مي زنم. در ضمن از طرف اون دوستاني كه بهت بي احترامي كردند و مي كنند ازت عذر خواهي مي كنم. به اون دوستان هم مي گم كه لازم نيست عصباني باشند تولرانس و تحمل يك صفت خوبي است كه بايد داشته باشند و اين رو بدونند كه همه آدمها مثل هم فكر نمي كنند.