من خود يک بسيجي بودم. ياد اون روزها که همه با اخلاص فقط براي خدا کار مي کردند به خير. شبهايي رو که بچه ها به گشت تو خيابونها مي رفتن به خير. دعاهاي کميلي که پنج شنبه ها تو مسجد بعد نماز مي خونديم بخير. يا دعا توسل سه شنبه ها. ياد اون نماز جماعتهاي اول وقت به خير. ياد معصوميتي که به بازي گرفته شد بخير. عزيز دلم آقاي بسيجي اينها رو گفتم که بدوني من يه غريبه نيستم. اينو مي دونم که هيچ بسيجي مردم خودش رو تو خييابون زير باتوم لت و پار نمي کنه. گلوله توي سينه برادران و خواهران خودش نمي کنه. موقع کتک زدن مرد و زن و بچه و پير زن و پيرمرد براش فرق مي کنند. من نمي دونم بعد انتخابات چي شد که يه هو همه مردم شدند منافق و اشوبگر و اغتشاشگر و برانداز نظام. يادتون باشه زمان امام حسين هم به يزيد مي گفتند اميرالمومنين و به امام حسين مي گفتند خارجي. بهترين کاري که ما بايد ياد بگيريم صحبت کردن با همديگر است. صحبت کردن با دوست که کاري ندارد همه بلدند. صحبت کردن با مخالف است که هنر مي خواهد. تمام کساني که به هر دليلي به فحاشي رو مي آورند هنوز لياقت دموکراسي را پيدا نکرده اند. دوست عزيزم اميدوارم فيلمهاي شکستن شيشه ماشينها و تخريب خانه ها و موتورها توسط نيروهاي پليس و يونيفورم پوش گارد ضد شورش رو ديده باشي و با اين توجيه که عوامل بيگانه با پوشيدن لباس پليس قصد فريب داشتند رو سر خودت شيره نمالي. اميدوارم که فيلمهاي مستندي که مردم با موبايلهاشون در نبود خبرنگاران ولايت فقيه گرفتند رو ديده باشي. فيلمهاي مغزهاي متلاشي شده جوونهاي اين مرز و بوم رو تو کف خيابونهاي تهرون به نام دين و خدا و امام زمان. شايد پيش خودت اينطور قضاوت کني که اونها همه حقشون بودن و کسي که در برابر خدا و پيامبر و امام زمان و نمايندشان قيام کند بايد کشته شود و خونش حلال است. دقيقا همون استدلالي رو که يزيد براي امام حسين مي کرد. چون در برابر اميرالمومنين قيام کرده پس خونش حلاله. احمدي نژاد رفتني است. موسوي رفتني است. خامنه اي رفتني است. همانطور که شاه رفت. همانطور که امام خميني رفت. ولي تاريخ در برابر اين رفتنها قضاوت خواهد کرد. آيندگان در برابر اين وقايع قضاوت خواهند کرد. همانطور که ما الان در مورد مصدق و ايت اله کاشاني و غيره و غيره قضاوت مي کنيم. خدايا با اين بغض در سينه چه کنم. بغض در سينه.