چندين هفته طول کشيد که دقيقا متوجه شوم منظور دکتر احمدي نژاد از رابطه پدر و پسري با مقام معظم رهبري چيست. آن هم وقتي بود که تصوير ايشان را از تلويزيون ديدم، در حاليکه در سفر استاني به مشهد مقدس، آقاي رحيم مشايي در سمت راستش نشسته بود.

احمدي نژاد هيچ گاه مشايي را عزل نکرد، بر خلاف "دستور" يا حداقل بگوييم "خواسته " مقام معظم رهبري. بلکه مشايي خود استعفا کرد. پس از آن هم، جناب مشايي به سمت رييس دفتر منصوب شد و اختياراتي در حد معاون اول پيدا کرد. بگذريم.

البته رابطه پدر/پسري، رابطه محبتي و عاطفي خوبي است؛ اما چه بسا پدري مطلبي را به پسر بگويد و پسر نپذيرد. لذا با رابطه رهبر/پيرو، يا ولي/عبد کاملا متفاوت است. در رابطه اخير، سخن از نپذيرفتن نيست، که


اگر کسي رهبر انقلاب را واقعا ولي فقيهي بداند که ولايتش در راستاي ولايت رسول ا.. است - و اين قضيه فقط ادعا نباشد - علي القاعده بايد آقاي مشايي را "بلافاصله" عزل مي کرد (نه بعد از يک هفته) و در مورد انتصابات ديگر ايشان، نيز با حضرتش هماهنگي مي نمود.
بد نيست يک رابطه مولا و عبد را مثال بزنم که قطعا آقاي دکتر احمدي نژاد هم آن را شنيده اند؛ حضرت عباس، تا لحظه شهادت، امام حسين (ع) را برادر خطاب نکردند و هرگز رابطه شان را از امام/ماموم به برادر/برادر تقليل ندادند. آنجا هم که يکي از بستگان حضرت عباس که در سپاه يزيد بود، براي او امان نامه آورد، از آنجا که فقط احتمال مي داد و حدس مي زد که آن فرد مورد رضايت مولايش امام حسين (ع) نباشد، حتي جوابش را هم نداد تا آنکه مولايش دستور به آن کار دادند.

البته توقعي هم نداريم که احمدي نژاد در سطح حضرت عباس باشد. پس مخالفم که پيامبر بعدي اگر در کار بود، احمدي نژاد مي بود چون هنوز به سطح حضرت عباس (س) هم نرسيده است. خوب است در انتخاب الفاظ و ادعا ها دقت بيشتري بشود.
البته حتما همان رابطه محبتي و پدر و پسري براي آن رابطه برازنده تر است. احمدي نژاد نابجا نگفته بود؛ اشتباه از من بود، درست متوجه نشده بودم.